منتظرت بودم

هفته ی پیش دعوایمان شد و رفت. چیزی در وجودم کم است. می نشینی به در و دیوار خیره می شوی و شب به گلستان تنها گوش می دهی. اما یک جایی این میان نبودش را حس می کنی. مخصوصن اگر درگیر سال دوازده باشی. بعد به خودت میگویی که کاش ارزش داشت آنچه آمد و به جای رفتنش نشست! تمرکز عزیزم برگرد!