برای هر کاری دوست دارم ساعت ها وقت صرف کنم، بالا پایین بروم، دور بزنم و انجامش بدهم.مثل یک کارمند که تلو تلو خوران راه می رود.مثل کارمند با حوصله ی بایگانیِ یک اداره ی خلوت که هر دقیقه یک بار عینکش را روی بینی اش جا به جا می کند و اینکارش پنج ثانیه طول می کشد.بعد خودش را باد می زند و اینکار را هم ده ثانیه طول می دهد و آرام و بی خیال کاغذ هایش را جا به جا می کند و باید سه چهار بار یاد آوری اش کنی که کارت را انجام بدهد در حالی که او ابدا یادش نرفته.فقط دارد خودش را مهیای پیدا کردن پرونده ی تو می کند. از این همه شتاب و عجله و دویدن به ستوه آمده ام،
دلم سکون می خواهد، یک جا ماندن، چند ماه، چند هفته، چند روز، اصلا یک روز. سفر ها ، جا به جا شدن ها، بین آدم ها و حرف ها و قرار ها و تماس ها دست و پا زدن، از دنیا های جور واجور بهم پریدن... همه ی این ها کاری با آدم می کند که یک روز بیدار می شوی و هیچ چیز را به خاطر نمی آوری،ناگهان همه اش پاک می شود و بعد سال ها ساکت می شوی...