در این سال هایی که گذشت،هیچ چیز هم چون مرگ تو ناگوار نبود.یقین دارم که مرده ای.به گمانم باید تمام مکان هایی که نامت بوده را بدون تو تصور کنم. باید عزادار باشم، اشک بریزم و غروب ها بروم قبرستان و گورت را پیدا کنم و بر سر آن مویه کنم.

روزها تنهایی و سکوت تمام نشدنی،مرا عمیق در خود غرق می کند.به نظر می رسد خورشید با تمام گرما و نور کورکننده اش آسمان را ابری می کند.طوری که انگار از اول ابری بوده.راستی چه کسی خبر مرگ تو را به من داد؟اصلا نمی دانم،برایم فرقی نمی کند.فقط یک نفر گفت که تو مرده ای.حتی شاید نگفت!من خودم فهمیدم که دیگر نیستی.و بعدش...همه چیز تمام شد...

مرگ زودهنگام تو ضربه ی مهلکی بود که بار اول بر شانه های خودت فرود آمد و تمامت کرد.سپس من و تمام کسانی که برایشان مهم بودی...ما به ترتیبِ اهمیت تو در دل هایمان،چیده شدیم.احمقانه است!اما من،با وجود این همه شواهد که گواه مرگ توست،هنوز به دنبال تو می گردم...