کودن

این ابدن موضوعی تازه و تعجب برانگیز نیست، هر از چند گاهی عود می کند، این در حقیقت چیزی است در درون من که اصلا مشخص نیست چرا و چگونه اما بعضی وقت ها پنهان می شود و بعضی وقت ها خیلی رو می آید و معلوم نیست چقدر طول می کشد برود. ممکن است چند ساعت و یا حتی چند روز زمان لازم باشد. این همان حس کودن بودن است. نه اینکه یک حس باشد، بلکه کاملا کودن و خنگ می شوم. تمام توانایی و استعدادم ناگهان ناپدید می شود و عاجز و درمانده با یک خروار کار روی هم می مانم که باید چه کرد. نه اینکه آدم بازیگوشی باشم اما به شدت دلم می خواهد فرار کنم و بروم دنبال هر چیزی که از نظر اطرافیانم وقت تلف کردن و البته حماقت محض است. چیزهایی که هیچ کس نمی داند به چه درد یک دانش آموز خواهد خورد و کجا به کارش می آید. چیزهایی مثل عکس های ماکرو انداختن از سوسک های مقدس یا پروانه هایی که آویزان می شوند از یک شاخه ی خشکیده و یا حتا خواندن مقاله هایی درباره ی نحوه ی عمکرد نارنجک. در این مواقع، مثل الان اگر بخواهم برای اولین بار در رابطه با مقوله ی ادبی فلان بخوانم و فردایش صحبت کنم و قبلا هم هیچ تجربه ای نداشته باشم از خواندن در موردش( چه برسد به ارائه) ، که همه می گویند خیلی هم راحت و خوب و معرکه است، چون من خنگ شده ام و چشم هایم لوچ شده است و دست چپ و راستم را هم گم کرده ام، بدیهی است که چه گندی در کارم می خورد و کورمال کورمال هی همه چیز را بهم می زنم و یک خروار افتضاح بالا می آید. مشکل اصلی این نیست، مشکل اصلی این است که خانم میم متوجه خرفت شدن من نمی شود و فردا هم توقع دارد یک معجزه ی بی نظیر در ادبیات رخ داده باشد. این هم یک موضوع ساده و پیش پا افتاده است که وقتی به ظاهر آدمِ یک نفر دیگر باشی باید نه خنگ بشوی ، نه خسته بشوی و نه اینکه آدم باشی...